พระราชวังหลวงเสิ่นหยาง (Shenyang Imperial Palace)
ถ้าเอ่ยชื่อกู้กงก็คงนึกถึงพระราชวังต้องห้ามในกรุงปักกิ่ง แต่ในเมืองเสิ่นหยางเองก็มีพระราชวังกูกงเช่นกันแต่ชื่อเสียงและความยิ่งใหญ่คงเทียบกับที่กรุงปักกิ่งไม่ได้ พระราชวังกู้กงเสิ่นหยางตั้งอยู่ใจกลางเขตเมืองเก่าซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกปี 2004 ตัวพระราชวังสร้างเมื่อปี 1625 ภายหลังแมนจูสถาปนาเสิ่นหยางเป็นเมืองหลวงปกครองแผ่นดินจีน โครงสร้างของพระราชวังเป็นลักษณะสถาปัตยกรรมผสมระหว่างจีน มองโกเลียและแมนจูเข้าด้วยกัน ภายในมีอาคารกว่า 300 หลังบนเนื้อที่กว่า 60,000 ตารางเมตร แม้พระราชวังจะหมดความยิ่งใหญ่ลงหลังจากกรุงปักกิ่งถูกสถาปนาเป็นเมืองหลวงแต่มนต์ขลังของความเป็นพระราชวังโบราณก็ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง
สุสานจ้าวหลิง (Zhaoling Tomb)
สถานที่ฝังร่างของโอรสหวงไท่อี๋ (Huang Taiji) โอรสองค์ที่แปดของพระเจ้าหนู่เออฮาซื่อในสมัยราชวงศ์ชิง สุสานจ้าวหลิงหรือที่รู้จักกันในชื่อ “สุสานเหนือ” (North Tomb) ตั้งอยู่ในสวนเป่ยหลิง (Beiling Park) สวนสาธารณะที่กว้างที่สุดบริเวณตอนเหนือของเมืองเสิ่นหยาง สุสานนั้นเริ่มสร้างเมื่อปี 1643 ก่อนจะเสร็จสมบูรณ์ในอีก 8 ปีต่อมาบนพื้นที่ 4.5 ตารางเมตร แม้จะดูยิ่งใหญ่แต่ก็ยังก็ยังเทียบไม่ได้กับสุสานของจักรพรรดิ
สุสานฝูหลิง (Fuling Tomb)
ขยับขึ้นมาทางตะวันออกเป็นที่ตั้งสุสานของพระเจ้าหนู่เออฮาซื่อ (Nuerhachi) ปฐมกษัตริย์ราชวงศ์ชิงและพระมเหสี ซึ่งสุสานแห่งนี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกในปี 2004 สุสานฝูหลิงหรือที่รู้จักกันในชื่อ “สุสานตะวันออก” (East Tomb) ตั้งอยู่ในสวนตงหลิง (Dongling Park) ห่างจากตัวเมืองเสิ่นหยางไปทางตะวันออกราว 8 กิโลเมตร สุสานนั้นเริ่มสร้างเมื่อปี 1629 ลักษณะของสุสานจะคล้ายกับสุสานจ้าวหลิงแต่ว่ามีขนาดเล็กกว่าซึ่งเป็นเรื่องแปลกที่สุสานของกษัตริย์มีขนาดเล็กกว่าสุสานของคนที่มีฐานะด้อยกว่า