เมืองผิงเหยาตั้งอยู่ในวงล้อมกำแพงรวมเนื้อที่ประมาณ 2.25 ตารางกิโลเมตร ได้รับการขึ้นทะเบียนให้เป็นเมืองมรดกโลกทางวัฒนธรรมจากองค์การยูเนสโกในปี 1997 ต่อมาในปี 2004 รัฐบาลจีนประกาศให้เป็นเมืองประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมประจำชาติจึงไม่มีเหตุผลสำหรับนักท่องเที่ยวที่จะไปเยือนเมืองที่มีความสำคัญขนาดนี้
เมืองโบราณผิงเหยา (The Old Town Of Pingyao)
เขตเมืองเก่าในผิงเหยาที่บ้านเรือนภายในยังคงได้รับการอนุรักษ์ตามแบบโครงสร้างโบราณที่เปิดต้อนรับนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกที่มุ่งหน้ามาเยือน เมืองโบราณผิงเหยาเป็น 1 ใน 4 เมืองโบราณที่สำคัญของจีน ด้านนอกล้อมรอบด้วยวัด ศาลเจ้าและสถาปัตยกรรมโบราณอีกหลายแห่ง เหมาะสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการสัมผัสบรรยากาศจีนโบราณอย่างแท้จริง
กำแพงเมืองผิงเหยา (City Wall of Pingyao)
กำแพงเมืองโบราณสร้างด้วยหินและอิฐตามแบบกำแพงเมือง กำแพผิงเหยาเริ่มสร้างเมื่อปีที่ 3 ในรัชสมัยพระเจ้าหงอู่แห่งยุคราชวงศ์โจวตะวันตกเพื่อใช้ป้องกันเมืองจากการรุกรานของข้าศึกซึ่งต่อมาก็ยังคงได้รับการดูแลอย่างดีในสมัยราชวงศ์หมิงและชิงสภาพกำแพงจึงอยู่ในสภาพค่อนข้างสมบูรณ์ กำแพงเมืองผิงเหยามีความยาวโดยรอบ 6.4 กิโลเมตร สูง 12 เมตร กว้าง 3-6 เมตร ที่มุมทั้งสี่บนกำแพงจะมีป้อมกำแพงตั้งอยู่และมีหอสังเกตการณ์อีก 72 หลัง เรียงอยู่เป็นระยะ ด้านล่างมีประตูใหญ่ 6 แห่งแบ่งเป็นด้านเหนือกับด้านใต้แห่งละ 1 บานและด้านตะวันออกกับตะวันตกอีกแห่งละ 2 บาน
วัดซวงหลินซื่อ (Shuanglin Temple)
ถัดจากตัวเมืองผิงเหยาไปทางตะวันตกเฉียงใต้ราว 6 กิโลเมตร ก็จะพบกับวัดสำคัญของเมืองคือวัดซวงหลินซื่อ ในช่วงที่สร้างวัดขึ้นครั้งแรกนั้นใช้ชื่อว่า “วัดจงตู” (Zhongdu) แต่ต่อมาได้เปลี่ยนเป็นซวงหลินในสมัยราชวงศ์ซ่ง ภายในวัดเป็นสถานที่ประดิษฐานพระพุทธรูปเก่าแก่จำนวนมากจากในสมัยราชวงศ์ซ่ง หยวน หมิงและชิง โดยวัดซวงหลินได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกในฐานะส่วนหนึ่งของเมืองผิงเหยาจึงเป็นสถานที่อีกหนึ่งแห่งที่ไม่ควรพลาด